De verkeerde kant op fantaseren

De zon schijnt, de kinderen zijn vrolijk hun eerste dag weer gestart op school en een mooie werkdag vol concrete activiteiten voor Wijs in je Lijf wacht op me.

En ik ben aan het uitstellen. Het lukt me niet om op te starten.

Eerst moet mijn werkplek netjes zijn. Dan moet er gesopt worden, dan is het tijd voor koffie. Oh wacht, toch nog even een was aanzetten, dan kan die buiten opgehangen worden. Zo handig als je deels vanuit huis kunt werken. Ook dan gelijk de vaatwasser maar aan want de zonnepanelen doen nu goed hun werk. Ah, tijd voor een bakkie. En zo ben ik al zeker een uur bezig. Nog geen concrete bedrijfsmatige activiteit van de to do lijst is gedaan.

Het lukt me niet om zelfs maar 5 minuten aaneengesloten rustig op mijn gat te zitten en een start te maken.

Ik ben onrustig en op de vlucht. Waarvoor eigenlijk? Ik ga even in de tuin staan, ruik de lavendel, voel de warme stenen aan mijn blote voeten en langzaam “zak ik wat”. Alle energie die in mijn hoofd rondraast krijgt langzaam meer ruimte. Eerst voelt het naar, nu is niet alleen mijn hoofd onrustig maar ook mijn buik, benen. Ik voel de neiging opkomen om heel hard weg te rennen. De gezellige kritische stem in mijn hoofd heeft daar gelijk een oordeel bij: aanstelster! Al snel wordt het rustiger in mijn lijf, logisch. Wat eerst alleen het kleine oppervlak van mijn hoofd had om rond te tollen kan nu mijn hele lichaam gebruiken. Net als het verschil tussen het gedrag van een golf in een krappe baai of langs een uitgestrekte kustlijn. Mijn gedachten worden rustiger, gaan minder snel.

Terwijl ik daar sta en vertraag, merk ik langzaam meer op van mijn omgeving. Ik hoor ineens de vogels en het konijn van de buren trappelt in zijn ren. Een beetje teleurgesteld gevoel drukt achter mijn ogen. Want ineens besef ik: dit gevoel herken ik zo.

Na een heerlijke periode van rust/vakantie en niks moeten voel ik me onzeker wanneer het weer tijd is om te beginnen. Straks starten mijn opleidingen weer. Heb ik wel genoeg geoefend? Doe ik wel voldoende mijn best? Moet ik niet al veel meer supervisiepunten binnen hebben? Moet ik niet actiever aan acquisitie doen voor Wijs in je Lijf? Ben ik wel de goede weg ingeslagen? Zo kan ik nog wel even doorgaan.

De teleurstelling die ik voel heeft te maken met de onzekerheid. Heb ik dat nu nog steeds, na al die jaren?! Ik besef me dat ik dat gevoel van onzekerheid en twijfel voor het starten eigenlijk ook heel vertrouwd is. Ik had het al op de basisschool na elke vakantie en ook toen ik zelf als docent voor de klas stond. Deze andere manier om ernaar te kijken helpt direct mijn lichaam meer ruimte te geven. Mijn kaken ontspannen wat en de druk achter mijn ogen zakt. Dit ken ik en ik heb hier jarenlange ervaring mee. Ik weet dus ook dat het gevoel weer voorbij gaat.

Blijkbaar hoort dit bij mij. Ik grinnik als ik besef dat een vergelijkbaar tafereel zich vanmorgen aan de ontbijttafel afspeelde, maar dan bij mijn kinderen. Ook die hadden spanning om te beginnen. Ik hoor mezelf nog zeggen tegen mijn dochter: als we straks naar school lopen, onderweg zijn, let dan maar eens op wat er verandert in je lijf.

Practice what you preach Sanne… Terwijl ik naar mijn werkplek loop let ik op de sensaties in mijn lichaam, wat verandert er? Ik haal een keer diep adem en ik voel iets borrelen van binnen.

En dan is daar zo maar ineens een eerste-na-de-vakantie-krabbel, recht uit het hart.

Ik ben gewoon begonnen. Het blijkt lang zo spannend niet als ik het in mijn hoofd gemaakt had en oh ja, het is eigenlijk ook gewoon heel erg leuk weer aan de slag zijn! Zo zie je maar weer, piekeren is eigenlijk de verkeerde kant op fantaseren.