Het voordeel van niet-voelen

Dit weekend was hij er weer, mijn herinnering aan de goede oude tijd.
De tijd waarin ik chronisch doorzette.
De tijd waarin ik niet gehinderd werd door nare gevoelens.
De tijd waarin ik als superwoman door al mijn gevoelsgrenzen heen vloog.

Vrijdag na een drukke werkweek was het even op. Je kent het vast: moe, geïrriteerd, kunnen huilen om een scheet.
En dat voel ik tegenwoordig dus. Vroeger niet. Ik was (o.k. en het gevaar blijft) een rasechte “overdo’er”. Iemand die zijn grenzen niet voelt, laat staan ernaar luistert. En maar doorgaat.

Tegenwoordig ben ik me veel bewuster van hoe mijn lichaam aanvoelt.
En dan komt de oude herinnering boven. Want ik ben uit die oude tijd zó gewend dat als ik mezelf toesta de moeheid en pijn te voelen, ik er dan in verzuip.

Inmiddels ken ik mijn patronen. Weet ik dat de angst gekoppeld is aan oude herinneringen. Hij is nu niet reëel. Ik ben niet “tot het gaatje” gegaan, om vervolgens van ver weer op te moeten krabbelen.
Mijn patroon is niet langer het zaagtand-model van pieken en dalen. Ik stem mijn belasting veel beter af op wat ik voel dat ik aankan. Door heel precies te voelen ben ik er bij de vroege signalen bij.

Maar ik zou niet eerlijk zijn als ik niet toegaf dat ik soms terugverlang naar “niet-voelen”. Want bah, wat is het soms naar.

In plaats van hier alleen in rond te dobberen appte ik een vriendin. Of ze me even aan het lachen wilde maken.
Dat deed ze niet… Want ze snapte dat het nodig was dat ik om leer gaan met mijn baal-dagen. Om die dag draaglijk te maken bracht ze een -hoe overleef ik mijn baaldag-pakket (zie foto)
Met slingers, want het leven is een feest, je moet alleen wel zelf de slingers ophangen. Een to do lijst om -alles wat in mijn hoofd zit maar ik nu niet ga doen- op te schrijven. Zelfs stickers voor als de reuma-vingers niet zouden schrijven, en chocola en taart en nog meer liefs.
Leren in contact te blijven met mijn gevoel, ook wanneer dit niet prettig is. Ik kreeg weer even een koekje van mijn eigen deeg…