Nou Moe

Er zijn van die dagen
Die veel van je vragen

Voor mij betekent dat niet zo zeer de pijn
Maar het zwaarste vind ik het moe zijn

Toegeven dat wat ik graag wil niet kan
Samen met mijn kinderen en man

Hun tempo ligt voor mij te hoog
Op die dagen houd ik het niet droog

Het voelt of ik tekort schiet
En daar ligt mijn grootste verdriet

Het verdelen van mijn fysieke batterij
Blijft nog altijd een uitdaging voor mij

Ik mijn hoofd gaat het allemaal wel
Maar mijn lijf trekt aan de bel

Op deze dagen ben ik liever alleen
Dan voel ik me minder een blok aan hun been

Want zo kwestbaar en moe zijn
Dát doet me het meeste pijn

Het acceptatieproces is een klus
Waar ik nog niet uit ben dus

Niet mee kunnen met de rest is zo’n gedoe
Het schreeuwt in mij:

Nou Moe